Słowo czytać to jedno z tych wielu słów, których początki istnienia wskazać trudno – odziedziczone zostało bowiem z prasłowianszczyzny:
Przypuszczalna forma to:
*cisti *citą, (iterativum *citati *citają);
Czytać e języku staropolskim występowało w pierwotnej postaci jako czyść (cztę) albo czytać – A. Jawór w swej pracy Homo scribens i homo legens w polskim słownictwie i frazeologii, wyodrębnia trzy przynajmniej znaczenia leksemu:
1. czytać – w znaczeniu łacińskiego legere
2. czyść mszą – w znaczenie odprawiać mszę, missam legere, celebrare
3. wnętrznie czyść – w znaczeniu rozumieć, jak łacińskie intelligere.
Jednakże te znaczenia ukształtowały się później. Znaczenie podstawowe w prasłowiańszczyźnie to liczyć, rachować, rozpoznawać znaki; odgadywać, wróżyć, zwracać uwagę, spostrzegać, pojmować, rozumieć, mniemać, sądzić, zważać, zwracać uwagę na kogoś, otaczać czcią, poważać. Gdy zatem mówimy o czytaniu z gwiazd - mówimy w pewien sposób o rozumieniu, pojmowaniu gwiazd.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz